bondir
[bɔ̃dir]verbe intransitif Conjugaison
1. | [sauter]
bondir (sur qqn/qqch) (auf jn/etw) springen |
2. | [se précipiter]
losstürzen
bondir sur qqn/qqch auf jn/etw stürzen |
3. | (figuré)
[réagir violemment]
faire bondir qqn jn wahnsinnig machen bondirde joie vor Freude an die Decke springen |